Μια ωραία περιπέτεια ως τα Τζανάκι(α)
Ακολουθήσαμε το δρόμο μετά το τέρμα της παραλίας στο Λιβάδι, μια πορεία χωρίς χάρτη απ’αυτές του ανυπόμονου ταξιδιώτη που αναζητάει νέες εμπειρίες και συγκινήσεις στις αναζητήσεις του!
Ομολογώ πως δεν σας είπα όλη την αλήθεια εξαρχής, κατεβήκαμε στη στάση Λιβάδι ακολουθώντας μια παρέα Γάλλων, δύο κοπέλες και ένα αγόρι με τα οποία ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες στριμωγμένοι καθώς είμασταν στα σκαλοπατάκια της μπροστινής πόρτας στο λεωφορειάκι που εκτελεί το τακτικό δρομολόγιο την καλοκαιρινή περίοδο.
Τους είδα να προσπερνάνε την πολύβουη, γεμάτη ζωντάνια παραλία στο Λιβάδι, να συνεχίζουν ανηφορικά κάνοντας την στρογγυλή – κυκλίκη πορεία στο χωμάτινο δρόμο που οδηγεί στην Νοτιο-Δυτική πλευρά του νησιού. Κουβαλούσαν ελάχιστα αντικείμενα μαζί τους, ένα tshirt, κοντά καλοκαιρινά σόρτς, ένα ζευγάρι γυαλιά και τον γρήγορο βηματισμό τους! Ήταν και οι τρεις γοητευτικοί- όμορφοι και συνάμα απλοί ανάλαφροι από βάρη απολαμβάνοντας το ελληνικό καλοκαίρι, ανακάλεσα στο μυαλό μου ιστορίες και αφηγήσεις που άκουγα από μεγαλύτερους για τους ξαναμένους βορειο-ευρωπαίους, τις Σουιδέζες που ανακάλυπταν την παρθένα Κρήτη, το μαγικό απάτυτο Αιγαίο με τις παραλίες που δεν τις είχε ανακαλύψει κανείς! Στην αναζήτηση ερωτικών περιπετειών και την απελευθέρωση…
Το μυαλό μου ταξίδεψε σε κάποια ωραία παραλία που αξίζει να ανακαλυφτεί! Μια “μυστική παραλία” που αξίζει της προσοχής μας! Σταμάτησαν μετά από κάμποση ώρα περί τα 15 λεπτά περπάτημα σε ένα σημείο του δρόμου και ξεκίνησαν μια κατηφορική πορεία στηριζόμενοι στα απότομα σημεία από ένα συρματόπλεγμα που οριοθετεί όπως έμαθα αργότερα τις ιδιοκτησίες , τα βοσκοτόπια με την χαμηλή-αραιή βλάστηση την οποία προτιμούν τα αγριοκάτσικα που αφήνονται εκεί…
Ακολουθήσαμε και εμείς την κατηφόρα βλέποντας τους να χάνονται από το οπτικό μας πεδίο, στα αριστερά μας βλέπαμε από ψηλά ένα εγκατελειμένο οικοδόμημα με αρχαιολογικό σίγουρα ενδιαφέρον (δεν κατάφερα να διασταυρώσω κάποια ονομασία ή χρήση του χώρου αυτού). Φτάνοντας στο τέρμα του μονοπατιού βρεθήκαμε σε ένα σημείο- το μοναδικό από το οποίο φαινόταν η παραλία με τα μεγάλα βότσαλα παραδομένη στο χωρταστικό μεσημεριανό ήλιο του Αυγούστου! Αρκετός κόσμος στην πλειοψηφία τους τουρίστες χωρίς τους ηθικούς περιορισμούς του καθωσπρεπισμού απολάμβαναν το μπάνιο τους χωρίς περιττές εξαρτήσεις… Γυμνά σώματα απλωμένα στα μεγάλα βότσαλα, δεκάδες βιβλία, μια οικογένεια ξένων με τα παιδιά τους να παίζουν στις άκρες της παραλίας, καθόλου πονηριά, θόρυβος και περιττές συστάσεις στον άερα… Μια ωραία ηρεμία, απόλαυση του τοπίου και στο βάθος, στο πιάτο μας η Χώρα της Αστυπάλαιας απόμακρη, σκαρφαλωμένη πάνω στο βράχο.
Παρατήρησα πως το μεγάλο Τζανάκι ενωνόταν με μικρότερα που για να τα προσεγγίσεις έπρεπε να ανέβεις στα υπερυψωμένα βράχια που χώριζαν τις μικρές κοιλότητες της παραλίας μεταξύ τους! Εκεί κάπου ανεβαίνοντας αντίκρυσα την παρέα των Γάλλων…
Μοναδικές εικόνες, μια μικρή περιπέτεια στο διάβα της μέρας και ο δρόμος της επιστροφής στο κατάλυμα μας πάλι με την τοπική συγκοινωνία… Στο τέλος της μέρας έμενε στο μυαλό μου η ευχαρίστηση της ανακάλυψης…
Ένας προορισμός που αξίζει της προσοχής σας! Προσοχή όμως μην διαταράξετε την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του χώρου.
> Περισσότερες φωτογραφίες
